Dyskurs intelektualny

Dyskurs intelektualny to fenomen komunikacyjny, zjawisko balansujące na granicy różnych przestrzeni humanistycznych, a paradoksalnie niemal nieobecne w badaniach lingwistycznych. Autorka zdecydowała się wypełnić tę lukę, wzbogacając instrumentarium analityczne o perspektywy socjologiczne, antropologiczne, filozoficzne czy kulturowe. Powstało studium wielopłaszczyznowe, przedstawiające dyskurs intelektualny w trzech odsłonach: pierwsza obejmuje przemiany stylistyczne, komunikacyjne, genologiczne etc., druga prezentuje złożoną charakterystykę instancji nadawczych (elity, autorytety, intelektualiści, inteligencja, publiczni doradcy etc.), z jednej strony usytuowanych bardzo blisko siebie, z drugiej wydzielonych ze względu na odległe i nierzadko bardzo różne przesłanki. Trzecia odsłona to wskazanie właściwości przekazów stanowiących reprezentację dyskursu intelektualnego. Autorka ustaliła, że ważnymi aspektami przekazów dyskursu intelektualnego są dialogowość, autotematyczność oraz senilizm wraz z towarzyszącymi im mechanizmami intelektualizacji. Wynikają one ze specyficznych relacji nadawczo-odbiorczych i realizują model ekskluzywizmu nadawców. Punkt ciężkości w rozważaniach przesunął się zatem na to, dlaczego dyskurs intelektualny jawi się jako ten typ komunikacji, który sam siebie sytuuje wyraźnie „ponad” (jako nieprzeciętny, wyjątkowy, trudny, niezrozumiały), a jednocześnie jest tak bardzo „pomiędzy” jako jeden z wielu dyskursów.