Walka polityczno-prawna o następstwo tronu po Władysławie Jagielle w latach 1424-1434

Władysław Jagiełło dzięki umowie zawartej z panami polskimi w Krewie (1385), dopełnionej małżeństwem z Jadwigą Andegaweńską, został koronowany i od tej pory (4 III 1386) aż do śmierci (31 V 1434), czyli przez prawie pół wieku, był królem Polski i najwyższym księciem Litwy. Jego pierworodny syn Władysław junior przyszedł na świat dopiero 31 X 1424 r. i był owocem czwartego małżeństwa Jagiełły z młodziutką litewską księżniczką Zofią Holszańską. Narodziny męskiego potomka zapoczątkowały wieloletnią walkę polityczno-prawną o uznanie syna, potem synów, za dziedziców i następców tronu. W książce dokonano szczegółowej rekonstrukcji wydarzeń z tego czasu oraz poddano analizie wiele zagadnień odnoszących się m.in. do kultury politycznej, prawnej i parlamentarnej. Zabiegi wokół uznania sukcesji syna (synów) wiązały się nie tylko z pozbawieniem prawa do tronu pochodzącej z drugiego małżeństwa króla z Anną Cylejską córki Jadwigi Jagielonki, prawnuczki po kądzieli Kazimierza Wielkiego, ale przede wszystkim ujawniły różnice w pojmowaniu charakteru unii polsko-litewskiej i dotyczyły skomplikowanych spraw ustrojowych oraz systemu władzy (politycznego) w obu krajach. Monografia ta jest równocześnie wprowadzeniem do kolejnej książki poświęconej rządom Władysława III Jagiellończyka (Warneńczyka) jako króla Polski i najwyższego księcia Litwy w latach 1434–1440, czyli do objęcia przez niego także tronu węgierskiego. Książka została nominowana do prestiżowej Nagrody im. Jana Długosza. Rozstrzygnięcie konkursu odbyło się 27 października 2016 r. podczas Międzynarodowych Targów Książki w Krakowie