Terroryzm a polityka bezpieczeństwa państw Europy Zachodniej na przełomie XX i XXI wieku

Postępująca globalizacja okazała się czynnikiem sprzyjającym terrorystom. Ułatwienia komunikacyjne, coraz szybsza łączność, masowe korzystanie z Internetu, napływ ludności z terenów wiejskich do miast, obecność w Europie kilkudziesięciu milionów muzułmanów, struktura sieciowa, utrudniona kontrola i identyfikacja potencjalnych sprawców zamachu utrudniają walkę z terroryzmem. Potwierdzeniem determinacji członków organizacji terrorystycznych mogą być ataki na środki transportu publicznego w Hiszpanii w 2004 roku czy w Wielkiej Brytanii w 2005 roku. Potencjalne zagrożenie stwarza możliwość wykorzystania broni jądrowej, chemicznej lub biologicznej. Obecnie, aby dokonać poważnego aktu terrorystycznego, potrzeba niewielkiej liczby zdeterminowanych osób. Natomiast skrajny fanatyzm członków, skrupulatne przestrzeganie zasad konspiracji, stworzenie trudnej do wykrycia struktury sieciowej elementów organizacji, dysponowanie najnowszymi środkami technicznymi utrudniają przenikanie nawet do lokalnych organizacji terrorystycznych służb specjalnych. Współczesny terroryzm stał się zjawiskiem nieprzewidywalnym w odniesieniu do miejsca, czasu oraz zastosowanych metod i form, użytych sił i środków. W dodatku główne ośrodki dyspozycyjne znajdują się poza Europą, na terenie innych państw, m.in. na Bliskim i Środkowym Wschodzie (Ze Wstępu).