Sztab Generalny (Główny) Wojska Polskiego w latach 1918-1939

Celem pracy jest przedstawienie funkcjonowania Sztabu Generalnego (Głównego) od odzyskania niepodległości przez Polskę w 1918 r. do wkroczenia Armii Czerwonej na terytorium Polski we wrześniu 1939 r. Autor starał się wyjaśnić, do jakich tradycji i wzorów nawiązywał powstały w październiku 1918 r. Sztab Generalny, jaką rolę odegrał Sztab Generalny Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego w czasie wojen o granice i suwerenność Polski w latach 1918-1921. Kolejne pytania dotyczą kompetencji i zadań Sztabu Generalnego do przewrotu majowego oraz w latach 1926-1935, tego w jakim stopniu Sztab Główny przygotowywał wojsko do zbliżającego się konfliktu zbrojnego oraz jak pracował Sztab Naczelnego Wodza we wrześniu 1939 r. Ze względu na ograniczone ramy, praca pomija problematykę wychowania i inne elementy działalności tej instytucji. Nie pretendując do wszechstronnego i wyczerpującego omówienia całej działalności Sztabu Generalnego (Głównego) w latach międzywojennych, prezentuje ona jedynie najważniejsze – w mniemaniu autora – zagadnienia. Książka uwzględnia kształtowanie się instytucji sztabowych w Polsce do 11 listopada 1918 r. Upadek powstania kościuszkowskiego zakończył okres przedrozbiorowy historii Wojska Polskiego. Sztaby wojskowe zaczęły się odradzać w latach 1806-1807 w wojsku wystawionym przez Księstwo Warszawskie. W 1808 r. ukształtował się Sztab Generalny armii Księstwa Warszawskiego.(Fragment Wstępu)