Superbia. Aspekty, efekty, obrzeża

Zamieszczone w monografii, powstałej w ramach Humanistycznego Konsorcjum Naukowego UAM–UJ, artykuły dotykają wszystkich niemal zagadnień, aspektów oraz sfer aksjologicznych i znaczeniowych związanych z kulturowymi reprezentacjami pychy – od nowatorskiego spojrzenia na antyczne strategie jej ujmowania i na zasoby chwytów retorycznych służących opisywaniu i ekspresji wyniosłych postaw i megalomańskich uroszczeń przez średniowieczne rozważania o skomplikowanych relacjach łączących dumę z własnych dokonań z obowiązkiem wyrażania graniczącej z samoponiżaniem się pokory oraz ukazanie kłopotów towarzyszących leksykografom podczas konstruowania hasła pycha po odkryte w romantyzmie indywidualistyczne identyfikacje jednostki ludzkiej i imagologiczny namysł nad kwestią dumy narodowej. To, że współcześnie, po wielu wiekach swej niejednoznacznej obecności w europejskiej (i nie tylko) kulturze łacińska superbia i grecka hybris wciąż budzą emocje odbiorców i badawcze fascynacje znawców, świadczy, że ani nauka, ani literatura nie powiedziały jeszcze na jej temat ostatniego słowa.