Retencja wód opadowych w obszarach zurbanizowanych

Współczesne miasta muszą sprostać wyzwaniom związanym ze zmianami demograficznymi, ekspansją przestrzenną, zanieczyszczeniem środowiska, zużyciem zasobów naturalnych (w tym wody), jak też skutkami zmian klimatycznych. Rozwój miast – następujący w wyniku zmian sposobu użytkowania terenu i regulacji naturalnych cieków – przyczyna się do zmiany obiegu wody, co niestety skutkuje zwiększoną częstotliwością występowania lokalnych podtopień i powodzi. Intensyfikacja procesów urbanizacyjnych i nasilenie ekstremów pogodowych, będących przyczyną powodzi i dotkliwych okresów suszy, narzucają konieczność zmiany sposobu myślenia o metodach gospodarowania zasobami wodnymi oraz o priorytetach kształtowania krajobrazu zarówno w skali globalnej, jak i lokalnej. Uwzględniając ilościowe i jakościowe oddziaływanie klasycznych systemów kanalizacyjnych na środowisko wodne, konieczna jest zmiana podejścia do ich projektowania w kierunku „zagospodarowania wód opadowych”, a nie „odprowadzania wód opadowych”. Podstawą nowoczesnych systemów odwodnienia jest zagospodarowanie wód opadowych w obrębie nieruchomości bądź w ich bezpośrednim sąsiedztwie. Do systemu kanalizacyjnego powinny trafiać tylko te wody opadowe, których stopień zanieczyszczenia uniemożliwia ich lokalne zagospodarowanie oraz zrzuty z przelewów awaryjnych urządzeń mikroretencyjnych. W monografii przedstawiono wyniki analiz trzech podstawowych grup urządzeń do lokalnego zagospodarowania wód opadowych: urządzenia infiltracyjne (podziemne, powierzchniowe), zbiorniki gospodarczego wykorzystania wód opadowych oraz zielone dachy. Dokonano długookresowej analizy efektywności poszczególnych urządzeń, wykorzystując dobowe dane o opadach zarejestrowane w siedmiu największych polskich aglomeracjach. Umożliwiło to oszacowanie wpływu położenia geograficznego na efektywność działania urządzeń do zagospodarowania wód opadowych. Zachęcamy do sięgnięcia po lekturę.