Postkeynesizm. Teoria endogenicznej kreacji pieniądza

Celem niniejszego opracowania jest przybliżenie postkeynesowskiej teorii endogeniczności pieniądza jako koncepcji diametralnie różnej od stanowiska głównego nurtu w odniesieniu do roli pieniądza w gospodarce, procesu jego kreacji oraz funkcji pełnionych przez bank centralny i system banków komercyjnych. W pierwszym rozdziale skoncentrowano się na uwypukleniu podstawowych różnic między ekonomią głównego nurtu a ekonomią heterodoksyjną. Ponadto scharakteryzowano bliżej postkeynesizm i trzy jego odłamy – kaleckianizm, fundamentalizm (monetarny postkeynesizm) oraz sraffianizm (neoricardianizm). Drugi rozdział został poświęcony opisowi funkcji pieniądza w ujęciu ekonomii neoklasycznej, J.M. Keynesa i postkeynesistów oraz definicjom egzogeniczności i endogeniczności pieniądza. Wskazano tu również na wybrane punkty zwrotne w toczącym się od wieków sporze wokół natury pieniądza. W kolejnym rozdziale skoncentrowano się na prekursorach postkeynesowskiej teorii endogeniczności pieniądza. Rozdziały czwarty i piąty przedstawiają bardziej szczegółowo dwa postkeynesowskie podejścia do endogeniczności podaży pieniądza, a mianowicie akomodacyjne i strukturalistyczne. Próbę ich integracji zaprezentowano w ostatnim, szóstym rozdziale. W zakończeniu zawarto najważniejsze wnioski płynące z dokonanej analizy. Szczególną uwagę zwrócono na przydatność postkeynesowskiej teorii endogeniczności pieniądza w wyjaśnianiu wydarzeń ostatnich lat, zdominowanych przez gwałtowne perturbacje w sferze finansowej i próby aktywnego ich pokonania za pomocą narzędzi monetarnych i fiskalnych.