Pawi ogon, czyli o biologicznych uwarunkowaniach kultury

Odwołanie się do fenomenu pawiego ogona ma wskazywać na to, że ludzki umysł, podobnie jak kultura, która jest jego wytworem, ma biologiczne korzenie i że mógł on powstać jako „biologiczny luksus” na usługach rozmnażania płciowego i dopiero wtórnie okazał się niezwykle skutecznym „narządem poznawczym”. Być może w niedalekiej przyszłości specyficzne cechy ludzkiego zalotnego umysłu, takie jak śmiech i poczucie humoru, nabiorą większego znaczenia i staną się użyteczne jako mechanizmy adaptacyjne w społeczeństwie, które powstaje w wyniku żywiołowego rozwoju mediów i upodabnia świat do wielkiego, globalnego teatru. Być może zamiast zawiłej argumentacji ludzie zaczną wykorzystywać śmiech i poczucie humoru jako cudownie proste narzędzie demaskowania kłamstwa, absurdu i sztucznego patosu – cechy wszechobecne w nowym środowisku, które samo jest wytworem człowieka.