Oralność i mnemonika

To "komunikacyjna" opowieść o funkcjonowaniu styku oralności i kultury piśmiennej w czasach saskich. Zastosowanie aparatury teoretycznej, jakiej dostarczają prace Waltera J. Onga, Erica A. Havelocka, Frances A. Yates, Edwarda T. Halla i in. pozwoliło w zjawisku "cofnięcia się" druku na korzyść obiegu rękopiśmiennego dostrzec element szerszego procesu – kontrnatarcia świata sztuki pamięci i sprzęgniętej z nią oralności, będącego odpowiedzią na sukcesy rozprzestrzeniającego się analitycznego świata pisma. Omówiony został zarówno pewien model całościowy – który zwykliśmy określać mianem "wieku rękopisów" – jak i strategie artystycznego komunikowania, na przykład późnobarokowe "gadające" obrazy, proksemiczny wymiar staropolskiej pompae funebris, dominacja fabuły epizodycznej w ówczesnym dramacie, zwyczaj przekazywania sobie gotowych treściowo-wersyfikacyjnych "prefabrykatów" przez kolejne pokolenia ówczesnych poetów czy też posługiwania się przez nich ikonograficznymi wzorcami pamięci.