Obywatelska inicjatywa ustawodawcza jako instytucja ustroju Rzeczypospolitej Polskiej

Autor publikacji podjął się zadania polegającego na przedstawieniu genezy, analizy rozwiązań prawnych, praktyki oraz wniosków de lege ferenda polskiej instytucji inicjatywy ustawodawczej obywateli. Przedmiotem zainteresowania w książce jest obywatelska inicjatywa ustawodawcza jako instytucja ustroju Rzeczypospolitej Polskiej, funkcjonująca na gruncie uregulowań Konstytucji z 1997 r., ustawy z 24 czerwca 1999 r. o wykonywaniu inicjatywy ustawodawczej przez obywateli oraz regulaminu Sejmu i regulaminu Senatu. Celem pracy jest przedstawienie rozwiązań normatywnych, zagadnień prawnoustrojowych oraz praktyki w sprawach obywatelskich projektów ustaw prawnie skutecznie wniesionych do Sejmu w okresie od 1999 r. do końca VII kadencji Sejmu w 2015 r. W pracy ukazano genezę instytucji obywatelskiej inicjatywy ustawodawczej w polskim prawie konstytucyjnym, scharakteryzowano – w sposób generalny – podstawy normatywne obywatelskiej inicjatywy ustawodawczej jako instytucji ustrojowej, ukazano rangę prawnoustrojową instytucji obywatelskiej inicjatywy ustawodawczej. Autor dokonuje też analizy rozwiązań normatywnych oraz przedstawia, zazwyczaj w sposób zbiorczy, praktykę wnoszenia do Sejmu obywatelskich projektów ustaw, a także ich dalszych „losów” w postępowaniu ustawodawczym. Scharakteryzował ustawy uchwalone w wyniku inicjatyw obywatelskich. Przedstawia też propozycje zmian dotyczące normatywnych uregulowań instytucji obywatelskiej inicjatywy ustawodawczej, zgłaszane w okresie obowiązywania Konstytucji z 1997 r.