1050-lecie Chrztu Polski a tożsamość narodowa

Pod datą roczną 966 kronikarz zapisał: Mesco dux baptizatur (Mieszko został ochrzczony), to krótkie zdanie przekazuje doniosłą treść historyczną, która ciągle jest aktualna. Wśród badaczy owego zagadnienia panuje zgoda, że akt ten po dziś dzień jest „najważniejszym i najbardziej decydującym posunięciem polityczno-kulturalnym w całej historii Polski”. Miał on charakter niemal przewrotu społecznego, burzył podstawy tradycyjnego ustroju plemion i torował drogę stanowienia nowego porządku. Proces chrystianizacji mieszkańców ziem pruskich, nie bez konfliktów, zawirowań i niebezpiecznych zwrotów trwał do XIII w. Chrystianizacja niosła ze sobą ekspansję kultury klasycznej i opartą na jej wzorach przebudowę ładu społecznego, nie było to jednak oddziaływanie jednostronne, lecz interakcja. Bilans wzajemnych oddziaływań kultury klasycznej i tradycyjnych kultur barbaricum przedstawia się różnie i ta różnorodność jest wciąż obecna w dzisiejszej Europie. Przyjęcie przez księcia Mieszka I chrztu było świadomym wyborem chrześcijaństwa dla całego państwa, powstałego na przestrzeni lat ze zjednoczenia wielu plemion dzięki Siemowitowi, Lestkowi, Siemomysłowi i samemu księciu. Powstałe państwo, między Odrą a Bugiem, było różnorodne wewnętrznie, lecz dzięki temu wydarzeniu, społeczeństwo zaczęło się konsolidować, oraz nabywać świadomość swej polskiej narodowości i zakorzenienia we wspólnocie Europy i Kościoła. Jedna wiara dawała szansę na religijne scalenie państwa a także jego społeczne wzmocnienie. Perspektywa tych minionych wieków, wskaże ile z tego wielkiego, historycznego dziedzictwa przetrwało do naszych czasów.