Pianista bez palców

Fabułę swojej nowej powieści Wojciech Popkiewicz częściowo oparł na faktach i motywach autobiograficznych. Główny bohater, Tadeusz z pokolenia Kolumbów, żołnierz AK, po wojnie wraca do swojej pasji – fortepianu. Znakomicie zapowiadający się pianista zostaje zakwalifikowany do udziału w pierwszym powojennym (odbywającym się jeszcze w Teatrze Roma) Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina. Niemal prosto z sali koncertowej trafia na przesłuchanie, w czasie którego funkcjonariusze bezpieki łamią mu palce. Z więzienia wychodzi w czasie odwilży w 1956 roku i w ślad za swoją rodziną wyjeżdża do Wrocławia. Pracuje tam jako portier w Wyższej Szkole Muzycznej i komponuje. Powieść kończy się w trakcie strajków w 1980 roku.

Bohater, podobnie jak autor książki, spotyka znane postaci historyczne, m.in. profesora Jana Ekiera, profesora Jerzego Lefelda, Jerzego Waldorffa, Annę German, Czesława Niemiena, Irenę Rowecką-Mielczarska, córkę generała Stefana Grota-Roweckiego, Rafała Wojaczka. Przywołane są również autentyczne wydarzenia, m.in. przedstawiona w tragikomiczny sposób historia problemów kierownika Klubu Muzyki i Literatury we Wrocławiu po zasłabnięciu Wandy Wiłkomirskiej w trakcie występu czy organizowane w willi Pan Twardowski w Karkonoszach pojedynki na dwa fortepiany Ludomira Różyckiego i Władysława Kędry, których dźwięki niosły się daleko po górach.

Akcja „Pianisty bez palców” toczy się wartko, Popkiewicza cechuje prosty, ascetyczny styl. Lirykę odnajdziemy w piosenkach, balladach i tekstach pisanych do utworów Fryderyka Chopina – Tadeusz cały czas marzy o zrealizowaniu musicalu chopinowskiego. Na końcu książki czytelnik znajdzie kody QR prowadzące do przywołanych w powieści utworów muzycznych.